فانوس‌ِ جنگ در مدرسه/ به‌یاد ۷۴ دانش‌آموز و معلم شهیدِ مدرسه «پیروز» بهبهان
تحریریه فرهنگ‌وتربیت- جامع:
عقربه‌‌های ساعت به کُندی جابه‌جا می‌شدند. همهمه‌ی دانش‌آموزان با گفتن «برپای» نماینده کلاس جای خود را به نوای «سلام بچه‌های» معلم داده بود. زمان خبر از محرم سال ۱۳۶۲ در بهبهان می‌دهد. اینجا مدرسه پسرانه راهنمایی «شهید حمداله پیروز» بهبهان است. عصر چهارشنبه به پایان خود نزدیک می‌شد؛ اما عقربه‌ها میل به توقف داشتند. در همان لحظه که دانش‌آموزان تکالیف آخر هفته خود را نوشته بودند و ساعت به ۵ و ۱۰ دقیقه بعد از ظهر رسیده بود؛ مدرسه پیروز بهبهان در ماه محرم به عید قربان طفلان خود رسید. موشک‌های رژیم بعث عراق اینبار مدرسه را هدف قرار دادند. این انفجار به حدی گسترده بود که صدای مهیب آن زن و مرد، پیر و جوان را به سمت مدرسه کشانید و برق شهر را قطع کرد. مردم بهبهان در پی یافتن جگرگوشه‌هایشان فانوس به دست، به سمت مدرسه روانه شدند. دور تا دور مدرسه فانوس بود و در روشنایی فانوس‌ها، مادران و پدران تکه آجرها، میز و نیمکت‌های زیر آوار مانده را زیر و رو می‌کردند تا شاید نشانی از فرزند خود بیابند. موشک ۱۲ متری رژیم بعث صدام از مادران جگرسوخته، پیکری برای گریستن را نیز دریغ کرد. در طی این جنایت جنگی علیه دانش‌آموزان، ۶۹ دانش‌آموز، چهار معلم و سرایدار مدرسه(مجموعا ۷۴ نفر) جان خود را فدا کردند، ۱۴۰ دانش‌آموز و معلم نیز در این حادثه مجروح شدند.
بمباران مدرسه پیروز بهبهان یکی از جنایت‌های بزرگ رژیم بعث در طول هشت‌سال جنگ تحمیلی بود که نام بهبهان را در دنیا رسانه‌ای کرد. فردای آن روز ده‌ها خبرنگار و عکاس داخلی و خارجی برای تهیه خبر به محل مدرسه پیروز که تلی از مخروبه بود، اعزام شدند و با صحنه‌ای رو به رو شدند که برایشان شوکه کننده بود؛ دانش‌آموزان بازمانده از آتش‌های رژیم بعث با تنی ازگار و زخمی و با روحیه‌ای ستودنی، شعار مرگ بر آمریکا و مرگ بر اسرائیل سر می‌دادند و طنین «جنگ جنگ تا پیروزی. می‌جنگیم، می‌میریم، ذلت نمی‌پذیریم.» آسمان مدرسه‌ی همیشه پیروز بهبهان را پر کرده بود. بمباران مدرسه و ریختن آتش بر سر کودکان و غیرنظامیان، مهر ننگ تمام رژیم‌های ستمگر در تاریخ بوده و هست و امروز نیز رژیم جعلی اسرائیل این ننگ را حمل می‌کند.
